Miejska Biblioteka Publiczna

Wybitna pisarka w szczytowej formie i prawdziwa historia, która zapiera dech w piersi. Leon i Ludwik Niemczyk. Słynny aktor i legendarny kurier podziemia. Ich skomplikowane losy ukazane na tle równie skomplikowanych czasów, są niczym fascynujący film.Obydwaj bracia w czasie II wojny światowej należeli do podziemnych struktur i walczyli o wolność ojczyzny. Po wojnie Ludwik z narażeniem życia organizował ucieczki przez zieloną granicę. Podczas jednej z nich na zachód postanowił uciec Leon. Jednak podczas próby przekroczenia granicy bracia zostali aresztowani.Po krótkim pobycie w więzieniu Leon wyszedł na wolność, Rozpoczął aktorską karierę i w ciągu niemal półwiecza zagrał w 550 filmach m.in. w nominowanym do Oscara Nożu w wodzie Romana Polańskiego. Kochały go kobiety i uwielbiali kinomani. Jawił się jako istny król życia.Ludwik przeżył sześcioletnią gehennę w lochach UB, a po wyjściu z nich podjął rozpaczliwą próbę ucieczki i wraz z żoną przedostał się do zachodniego raju, rzekomo pełnego nadziei, gdzie dożył sędziwego wieku.Bracia po raz ostatni widzieli się podczas nieudanej próby ucieczki. Do końca życia każdy z nich zastanawiał się, kto zdradził. I czy zdrajcą nie był brat. Nigdy tych podejrzeń nie zweryfikowali. Nigdy nie stanęli twarzą w twarz...Bohaterowie są zmęczeni to barwna opowieść o ludzkich losach w nieludzkich czasach. To również studium mechanizmów rządzących powojenną Polską, kraju gdzie dobro było karane, a zło - nagradzane.

Dlaczego Cacko ? - bo zapraszam na piękne podwórko, do pięknego domu, w piękną podróż po moim własnym świecie. Uchylam drzwi i proszę do środka.

To nie jest biografia. Nie ma tu dat, nie ma chronologii, nie ma ku pamięci. To zaproszenie do świata lirycznej komediantki. Magicznej przestrzeni wrażeń. To podróż po życiowych drogach i bezdrożach pamięci, po krainie zdobionej wyjątkowym gustem i talentem. A raczej wieloma talencikami.
To również manifest urody życia. Głośny manifest radości z rzeczy małych i dużych, radzenia sobie w każdych okolicznościach i postrzegania wszystkiego w jasnym świetle.
To zachęta do czerpania z życia pełnymi garściami i tworzenia własnego, odróżnialnego świata, w sobie i wokół siebie. Lekcja pokory i umiejętności dzielenia się optymizmem i wiarą.
To zaklęty w opowieściach balsam dla wszystkich, którzy kiedykolwiek choć przez chwilę stracili nadzieję i zawahali się.
To sztambuch na chwile ulotne, anegdoty, przepisy kulinarne, tematy ważne i nieważne, ale bliskie sercu i poruszające.
Wszystko podane w charakterystyczny dla Krystyny Sienkiewicz sposób - dowcipny, inteligentny, czasem komiczny, innym razem tragikomiczny, a kiedy trzeba melancholijny i liryczny.

Proszę państwa, przed nami wiosna. Kolejna wiosna życia i wiosna na naszej pięknej ziemi. Zakwitniemy na tej samej łące, w tym samym czasie, ale spróbujmy się czymś odróżnić. Odróżnić jeden od drugiego. Odznaczyć zapachem, kolorem; tym, co wynieśliśmy z domu. A przede wszystkim osobowością. Żeby móc zakwitnąć. Więcej światła, proszę!

Kiedy życie płata figla i zabiera ostrość widzenia, pozostaje sklejać świat ze skrawków. Kiedy do tego z zaskoczenia kradnie na chwilę pamięć i słowa, trzeba te skrawki składać na nowo.
Z rysunków, wyrazów, pamiątek, zdjęć. Radzić sobie, żeby odrosnąć. I o tym jest ta książka. O odrastaniu, o zasypywaniu dołków przeciwności i czerpaniu radości z budowania, nawet wtedy, gdy walczy się z własnymi ograniczeniami.
Ale przede wszystkim jest to niekończąca się inspiracja, jak NIGDY się nie poddawać.
Nie jest to biografia aktorki, lecz opowieść o kobiecie, która pokazuje na swoim przykładzie, jak wygramolić się z życiowych - zdrowotnych czy sercowych - tarapatów. Krystyna Sienkiewicz odsłania osobiste notatki, ćwiczenia i rysunki. Z szacunkiem dla czytelnika, ale bez kokieterii - zawsze szczerze. Wyrazem empatii jest również dbałość o to, aby osoby gorzej (tak jak autorka) widzące mogły z łatwością tę książkę przeczytać.

Po dziesięciu latach od śmierci męża Jacka Janczarskiego, po dziesięciu latach od wypadku córki Oli. Ewa Błaszczyk wraz z drugą córką Manią decyduje się powrócić na grecką wyspę Santorini. Tam spędzili swoje ostatnie wspólne wakacje. Co wynika z tych dziesięciu lat?